دستمال های توالت آغشته به من …

فرودگاه، ترمینال های اتوبوس رانی و جاده برای من حال غریبی دارند. دقیقا نمی دانم چرا. هر سه حجم بزرگی از غمی هیجان انگیز بر قلب من تلنبار می کنند. غم هیجان انگیز. واقعا همینطور است. حس رفتن هیجانی غم انگیز است. من که از موقعی که به یاد دارم یا در حال «رفتن» بوده ام یا درحال فکر کردن به آن و سگ دو زدن برای «رفتن». رفتن، دور شدن، شاید هم فرار. راستش را بخواهید دقیقا نمی دانم نیروی محرکه ی من برای زندگی چیست. کشش به سمت هدف هایی که گاهی مثل رژگونه های پر رنگ صورت خانم ها مصنوعی می زنند یا فرار از سکون و پوسیدگی و ترس از رنج و بدبختی.

دوستی دارم که اکیدا اعتقاد دارد نیروی محرکه ی انسان ها ترس است نه اشتیاق. البته این موضوع برای این دوست بنده در دسته ی «تیوری های محلی» قرار می گیرد. تیوری های محلی اعتقاداتی هستند که ما به کمک و همکاری تنهاییمان به دستشان می آوریم و بخش زیادی از زندگیمان را به جمع آوری شواهدی برای اثبات آنها به خودمان صرف می کنیم. در هر صورت اما حرفش آنقدر ها هم غیر منطقی نیست. من آدم منفی نگری نیستم (شاید هم هستم) اما خیلی موقع ها فکر می کنم اصلیت در زندگی با چیزهاییست که ما «منفی» می دانیمشان. مثلا فکر کنم یک بار قبلا هم گفته ام که انقراض برای من از تکامل با شکوه تر است. یا مثلا همینجا و بحث تقابل ترس و علاقه.

بهتر است بس کنم.  فلسفه بافی یک بیماری مضمن است که درمان نمی شود. فقط گاهی می شود آن را متوقف کرد. و من هم چند سالی می شود که به این بیماری دچار شده ام و البته دفعاتی هم آن را برای مدت زمان های متغیری متوقف کرده ام اما جدیدا دوباره دارم به فلسفه باف کسل کننده ای تبدیل می شوم.

بهترین راه برای متوقف کردن فلسفه بافی های کسل کننده فکر کردن به زن ها و دختر هاست. حداقل برای من یکی که جواب می دهد. شاید اصلا مهمترین تفاوت فرودگاه با ترمینال های اتوبوس رانی هم همین باشد. دختر هایی که توی فرودگاه ها زندگی می کنند موجودات قشنگتری هستند که کمک می کنند آدم برای متوقف کردن فلسفه بافی دست تنها نباشد.

دختر هایی که در فرودگاه ها زندگی می کنند و من را تحریک می کنند دو دسته اند. دسته ی اول پستان هایی با اندازه ی متوسط دارند که من نه می خواهم و نه می توانم از تصور نوازش نمونه های عریان آنها دست بردارم. نگاه کردن به این دسته، تصویرسازی و خیال پردازی از بالاتنه ی برهنه و گاهی نوشتن درباره ی آنها یکی از تفریحات مورد علاقه ی من است.
 دسته ی دوم چهره ای قوی، چشمانی وحشی و ژستی شبیه به گلادیاتور ها دارند. ژستی شبیه به گلادیاتورهایی که در میان ازدحام یک فرودگاه بزرگ به سپرهایشان می کوبند و حریف طلب می کنند. این دسته ی دوم به حدی من را تحریک می کنند که هر لحظه ممکن است اولین چیزی که دم دستم بیاید را جلو پایشان به زمین پرت کنم تا شاید با خم شدن آنها به سمت خرت و پرت های من چند کلمه ایی معنی دار بینمان رد و بدل شود. البته متاسفانه هنوز این کار را نکرده ام.

دلیل اینکه هنوز این کار را نکرده ام می دانم. می دانم چون من به مقدار راضی کننده ای بیماری های درونی خودم را می شناسم. درباره ی این موضوع خاص من به خوبی می دانم که علاقه ی بی اندازه ی من به تیاتر و سینما و به خصوص فیلم های تیم برتون باعث شده گاهی یک دنیای موازی در خیال خودم بسازم که در آن همه ی بازیگرها نمایشنامه یا فیلمنامه را از قبل خوانده اند و به خوبی به اصول و قواید بازی مسلطند. برای مثال در چنین دنیای موازی ای، کاترین، دختر مو مشکلی بلند قدی که چشمانی بسیار براق دارد، وقتی خرت و پرت های ساحل به جلوی پایش پرت می شود با کشیدن یک «آه» سینمایی به جلو خم می شود و به بهانه ی جمع کردن آنها  چند کلمه ی معنی دار با او رد و بدل می کند. سپس تصویر عوض می شود و آخرین صحنه ی عصر مدرن چارلی چاپلین به همراه یک آهنگ مسخره نمایش داده می شود.

البته لازم به ذکر است که این خیال پردازی های سینمایی بنده زمانی دردسر ساز می شوند که دنیای موازی خودساخنه ی من از واقعیت بیش از اندازه زیباتر می شود. در چنین مواقعی من قطعا خیال پردازی های سینمایی زیبای خودم را به یک دیالوگ واقعی با کاترین به سبک «ببخشید» «خواهش می کنم» ترجیح می دهم و آنقدر چیزی جلو پاهای کاترین پرت نمی کنم که او چمدان ها و سپر گلادیاتوریش را برداشته و زندگی من را برای همیشه ترک کند.

از زن و سینما نوشتم باعث شد خودم به یاد فیلم عطر خوش زن آل پاچینو بیفتم. گاهی بعضی چیزها را اگر در موردشان حرف نزنی هیچ وقت کشفشان نمی کنی . دقیقا به همین دلیل است که من اعتقاد دارم دیدن فیلم عطر خوش زن یکی از تاثیر گذار ترین اتفاقات زندگی من بوده است. به خوبی به خاطر دارم. دقیقا سه سال پیش بود که آل پاچینو در عطر خوش زن به خوبی به من فهماند که در زن ها چیزی وجود دارد که در دوربین هیچ فیلم پورنی نمی گنجد. چیزی وجود دارد که حتی وقتی لنگهایشان باز است آن چیز نه در محل تقاطع لنگ ها که در چشم ها و بند های آخر انگشتانشان موج می زند. البته توضیح دادن این چیز واقعا از عهده ی من خارج است. حداقل فعلا. اما آل پاچینوی عطر خوش زن بر عکس تقریبا تمام مرد ها به خوبی میداند چه چیزی را در کجای زن ها جستجو کند. فکر کنم من هم یک کمی این موضوع را می دانم و همین دلیل اصلی این است که اینقدر شیفته ی این جنسم.

البته اینکه ما چیزهای گمشده را در جاهای اشتباهی جستجو کنیم که چیز جدیدی نیست. بنده حتی تیوری ترسناکی ازهمان  نوع  تیوری های محلی دارم که بر اساس آن حماقت در طی چند صد سال گذشته به فیزیک ژنتیکی انسان وارد شده است. بالاخره در دنیای احمق ها قوانین انتخاب طبیعی هم باید احمقانه باشد. بگذریم. ببینید… چند ثانیه که غافل می شوم فلسفه بافیم گل می کند….

 

دیگر باید بروم. این نوشته حاصل سه ساعت تاخیر در پرواز بعدی و سیاه کردن چندین برگ دستمال توالت از زور بی کاغذی بود. در هر صورت بالاخره وقت رفتن شد. مثل همیشه.