من آدم نمی شم!

گاهی حالم از خودم به هم می خوره. قشنگ حس می کنم بوی تعفنی می دم که اگه کسی جای خودم بود می کشتش.الان فقط شاید نوشتن کمک کنه آروم شم.

یکی از همخونه های من پسری چینیه که از ده سالگی اینجا بزرگ شده. از وقتی هم که من به جمع ساکنان این خونه اضافه شدم اون اینجا بود. فکر کنم یکی دو سالی بشه که مستاجر این خونست. از همون روزهای اول چون من می رفتم توی حیاط پشتی سیگار بکشم فهمید که من سیگاریم. هر از گاهی که توی خونه همدیگه رو می دیدیم و سلام علیک می کردیم این مکالمه بین ما اتفاق می افتاد :

همخونم:  تو آخه چرا سیگار می کشی؟ هنوز ترک نکردی که…

من : چون  دوست دارم . دلیلیم واسه ترک ندارم نمی خوامم ترک کنم. (بعد با یه لبخند شیطنت آمیزی می گفتم) آدم که عادت خوب رو ترک نمی کنه.

اون : بابا سرطان می گیری.

من : به تخمم که سرطان بگیرم . ماها هممون می میریم باور کن.

اون : آره ولی تو زودتر می میری.

من : خب. باشه. چه اشکالی داره. حالا می خوام ۶۰ سالم بشه چیکار؟

و این مکالمه  مکرارا اتفاق می افتاد و همیشه بی نتیجه می موند.

کم کم این گیر دادنش داشت اذیتم می کرد. پیش خودم می گفتم این چرا نمی فهمه درباره ی مسایل خصوصی دیگران اینقدر فضولی نکنه؟ آخه به تو چه؟ سیگار کشیدن من چیکار به تو داره. بابا ولم کن من خودم از مملکتی میام که توش همه می خوان ارشادت کنن حالا تو هم ما رو گیر آوردی ارشاد می کنی ؟ اصلا حالا این زندگی مگه چیه که اینقدر نگران کوتاه شدنشی آخه؟

همین اذیت کردن و فشار های دیگه ای که از کار و اطرافیان دیگرم روم بود کم کم باعث شد یه کم رابطم باهاش کدر بشه.از گیر دادناش دیگه خیلی خسته شده بودم.  وقتی سلام علیک می کردیم خیلی سرد و کوتاه جواب می دادم و سعی می کردم اصلا باهاش هم کلام نشم. همیشه هم وقتی کسی درباره ی همخونه هام ازم می پرسید حتما اشاره می کردم که یکیشون فقط اصلا بچه باحالی نیست و دوستش ندارم و فلانه.

این همخونه من یه دوست دختر هندی داره که تا چند ماه بعد از همخونه بودنمون همچنان هند بود و سر و کلش پیدا نشد. بعد از چند ماه یه روز که داشتم از خونه می رفتم بیرون همخونم با یه دختر با قدی متوسط و چهره ای سبزه و با مزه وارد حیاط جلویی شدن وهمخونم گفت این دوست دخترمه. منم لبخندی زنم و باهاش دست دادم و گفتم خوشبختم.

از اون موقع به بعد تمام تعطیلات دوست دختر همخونم خونه ما بود ومن گاهی فکر می کردم که این خانم از من بیشتر در این خونه حضور داره (چون من زیاد کار می کنم و از صبح تا شب همیشه دانشگاهم). البته دختر مهربونیه و کاری به کار من هم نداره . بودنشم من رو اصلا اذیت نمی کرد. به من چه؟ دارن با هم حال می کنن دیگه . دمشونم گرم.

اخیرا هم یه خورده نمی دونم احساس راحتی می کننَ روشن فکر شدن، نمی دونم قضیه چیه که موقع سکس هم صداشون رو اصلا کنترل نمی کنن و یهو صدا آه و اوهشون کل خونه رو بر می داره. در این مورد هم شانس آوردم که من اوکیم و اهمیتی نمی دم. گاهی هم حتی پا می شم می رم بیرون از خونه که تنها باشن و راحتتر.

با همه ی این چیز ها درحالیکه یه خورده بهتر شده بودم با همخونم هنوز ولی رابطم خیلی خوب نبود باهاش. هنوز یه خورده حس خوبی نداشتم بهش و سعی می کردم کاری به کار هم نداشته باشیم.

تا اینکه امروز شد. باز رفته بودم قدم بزنم. وقتی برگشتم خونه دیدم جفتشون توی آشپزخونه وایسادن. تا اومدم توی خونه رفتم سر یخچال که یه آبی بخورم. یهو دختره رو دیدم که موهاشو کوتاه کرده (موهاش خیلی بلند بود). منم که فتیش موی کوتاه دارم و با ذوق یهو گفتم  :

ا موهاتو کوتاه کردی ؟‌

گفت : آره .

منم گفتم ای ول و بهت میاد و اینا و بعد هم مشغول لیوان پیدا کردن شدم. یه چند دقیقه ای گذشت یهو خودش شروع کرد گفت :‌

موهاموواسه سرطان کوتاه کردم. واسه شیمی درمانی و اینا.

دنیا روی سرم خراب شد. اما از ترس اینکه شاید نه اون و نه همخونم نخواند در موردش حرف بزنن خیلی سریع خودمو جمع کردم و خیلی راحت و معمولی و بی تفاوت گقتم : آها. اوکی.

بعدم سریع آب کوفتی رو خوردم و اومدم بالا. توی اتاقم که رسیدم شوک شوک بودم. یه خورده نشستم روی تختم و همینطور گیج بودم. تا یه نیم ساعت هی بلند می شدم عین دیوونه ها دور اتاق راه می رفتم. باورم نمی شد. بعد می نشستم کف اتاقم رو زمین و همینطور دیوار رو نگاه می کردم.

کل چند ماه گذشته اومد جلو چشم. تک تک لحظاتی که همخونه ایم کلمه ی سرطان از دهنش اومده بود بیرون. حالم از خودم به هم خورد. چرا اینقدر در موردش قضاوت کرده بودم که این توی زندگی خصوصی من فضولی می کنه وشعور نداره؟ چرا حتی ثانیه ای فکر نکرده بودم که شاید یه عزیزی داره که سرطان داره و واسه این اینقدر نسبت به سرطان حساسه؟ من که خودم تقریبا درد سرطان دوست دختر رو تجربه کرده بودم چرا حتی به ذهنمم خطور نکرد؟ منی که اینقدر به ملت لکچر می دم که در مورد مردم قضاوت نکنید شما که جای اونها نیستین چرا خودم قضاوت کردم؟آخه من چرا آدم نمیشم؟

خلاصه اینکه ای خاک بر سر من احمق که این همه پر از ادعا هستم و توی عمل ریدم. ای لعنت. ای لعنت به این من مغرور قمپز بی شعور.